Systemische opstellingen helpen om rouw een plek te geven – in het hart en in het systeem. Met een opstelling maken we zichtbaar wat vaak onbewust en onbesproken blijft.
Binnen families en andere systemen wordt verlies vaak op een dieper niveau doorgegeven, zelfs onbewust.
Iemand kan het verdriet van een ander dragen, of zich (onbewust) identificeren met een overleden familielid. Er kan sprake zijn van ‘uitsluiting’ – als iemand of iets er niet (meer) bij mocht horen, terwijl het systeem die persoon of gebeurtenis niet is vergeten.
Rouw is binnen systemisch werk niet alleen het verdriet om een verlies, maar ook :
- Het niet-genomen rouwproces (waarbij iemand nooit echt heeft kunnen rouwen.)
- Verstrikkingen met overledenen (bijv. identificaties met een vroeg gestorvene)
- Het uitsluiten van rouw (doen alsof het verlies er niet was)
- Rouw om iets anders dan de dood (zoals een gemiste jeugd, ongeboren kind, scheiding, verloren gezondheid, gemis van erkenning, …)
Helende bewegingen kunnen zijn :
- Het erkennen van het verlies (“jij hoort erbij”).
- het loslaten van een last die niet van jou is.
- het nemen van afscheid, met respect en liefde.
- de rouw eindelijk voelen, nadat deze jarenlang onderdrukt is.